"Lluvia de gente" poemas de Nigar Arif

ÜRƏYİMDƏN KEÇƏNLƏR

Ürəyimdən keçəni

Tutub saxlaya bilsəm,

Biraz vaxtını alsam,

Biraz ləngidə bilsəm...

Bugün elə burdaca,

Oturub bu küçədə,

Köhnə vərdişlərimi,

Bir-bir dindirə bilsəm...

Qədəh-qədəh şərabla

doyunca məzələnsəm,

Fikrimdə eşələnsəm.

Balaca itim olsa,

Hürsə dözdüklərimə,

Ya nə bilim, bir pişik

Cırmaq atsa əlimi

çoxdan üzdüklərimə...

Illər geri qayıtsa,

Yuxulu dünənlərə

çatıb-çatıb oyatsa...

Sən yenə mənim olsan,

Sevgi oyunlarında

mən yenə cığal olsam,

Sözümüz tərs düşəndə,

sənin dediyin kimi,

yenə də "süddən çıxan

ağappaq qaşıq" olsam...

Birazca cavan olsam,

Birazca uşaq olsam...

A través de mi corazón

que hay en mi corazón

si puedo aguantar,

Si me tomo un tiempo,

Si puedo bajar un poco la velocidad...

aquí mismo hoy,

Sentado en esta calle,

mis viejos hábitos,

Si puedo preguntar uno por uno...

con copas de vino

si estoy aburrido,

Si estoy confundido en mi mente.

Si tuviera un perrito,

Regocíjate en lo que soporté

no sé, un gato

rasgar mi mano

a los que llevan mucho tiempo nadando...

si los años vuelven,

A los ayeres somnolientos

si se despierta...

si fueras mía otra vez,

en juegos de amor

si estoy loco de nuevo,

Cuando nuestra palabra sale mal,

como dijiste,

todavía "destetado"

Si yo soy una "cuchara blanca"...

Si yo fuera un poco más joven,

Si yo fuera un niño pequeño...

Adamların yağışı

Bu şəhərdən qopub gedir adamlar,

Izlərini yağış yuyur,qar yuyur,

Bu izlərin hər səhər

başına günəş vurur,

Küləklər ovuşdurur,

Di gəl silinmir,anam,

silinmirki silinmir...

Çopur-çopur üzündən,

yaddaşına hopub gedir adamlar,

Rəngi qaçır şəhərin,

rənglərini qapıb gedir adamlar

Boz danışır,boz dinir,

Bu şəhərin gözlərindən yağır-yağır adamlar,

Islanır ürəyində

 qaçıb gedə bilməyən fağır-fağır adamlar...

Yağdıqca yağır-yağır,

Xəstə yağışlarında

Təcili yardımları

çətir kimi fırlanır..

Yağdıqca adamları

laxlayır gecəsi de,

gündüzü də yerindən

Dünya  düşür gözündən...

Bu dunyanın içində

boş qalır küçələri,

yolları,kafeləri...

Tez-tez dolub-boşalan

ağır dükanlarından,

əyilir çiyinləri...

Qollarının altından

boylanır qorxa-qorxa,

ölke-ölke dolaşan,

şəhər-şəhər yoluxan

çılpaq ölümə doğru

binaları,evləri...

Tozlu ayaqlarında

ağacları darıxır,

Darıxır çəməni-çiçəkləri,

Başının üstündəki quşlar da darıxır 

yavaş-yavaş gözdən itən 

adamlardan ötəri...

Bəlkə elə öz dillərində

 söyürlər də

 hamının gizləndiyi,

heç kimin sevmədiyi

bu lənət karantini...

Deməli şəhərlər də xəstələnə bilirmiş,

ölkələr də...

Nə deyim axı?

Narahat olma,ana,

narahat olma,

Yaxşı olar axırı...

Indi saçlarının ucunacan ümidlərimiz yeriyir bu şəhərin,

Hər gün dualarımız əlini alnına qoyub yoxlayır hərarətini...

Bəlkə də ən yaxşı peyvənd sevgidi...

sənin dediyin kimi...

Lluvia de gente

La gente se va de esta ciudad,

La lluvia lava sus huellas, la nieve lava,

Cada mañana de estos rastros

el sol golpea su cabeza

los vientos están soplando

Vamos, que no se borra, mamá.

no borra porque no borra...

Debido a la multitud,

la gente está absorta en la memoria,

El color de la ciudad se escapa,

La gente pierde sus colores.

Gris habla, gris escucha,

La gente brota de los ojos de esta ciudad,

Se moja en su corazón

 gente orgullosa que no puede huir...

Como llueve, llueve,

En lluvias enfermas

Servicios de emergencia

gira como un paraguas.

Cuando llueve, la gente

la noche de la laxitud

durante el día también

El mundo se pierde de vista...

En este mundo

las calles están vacías,

carreteras, cafés...

Frecuentemente desbordado

de provisiones pesadas,

hombros encorvados...

debajo de sus brazos

crecer asustado

vagando de país en país,

infectados de ciudad en ciudad

a la muerte desnuda

edificios, casas...

En sus pies polvorientos

extraño los árboles

Echa de menos las flores del prado,

Los pájaros sobre su cabeza también lo extrañan.

desapareciendo lentamente

por la gente...

Tal vez en su propio idioma

 ellos juran

 donde todos se esconden

que a nadie le gusta

esta maldita cuarentena...

Entonces las ciudades también podrían enfermarse,

países también

¿Qué puedo decir?

no te preocupes mamá

No te preocupes,

Está bien al final...

Ahora nuestras esperanzas para esta ciudad están en la punta de tu cabello.

Todos los días, nuestras oraciones ponen su mano en su frente y controlan su temperatura...

Quizás la mejor vacuna es el amor...

como dijiste...

AYRILIQ QAPISINDA

Heç bilmirəm harda bitdi,

sona yetdi sevgimiz.

Nə vaxt,necə hörüldü,

ayrılıq çələngimiz.

Bəlkə də lap əzəldən

görüşməli deyildik...

Doğrudanmı bir eşqə,

ya həvəsə əyildik?..

Bəlkə də uşaq idik

məhəbbətin əlində,

O əl ayırdı bizi...

Bəlkə də... bəlkə də yanılıram,

Biz özümüz böyütdük,

Elə bir-birimizi...

Bəs ayrılıq nə idi,

Ayrılıq nə imiş bəs?

Ayrılıq bir acı çay,

Ayrılıq zəhər imiş.

Hər gün yuxusuz gecə

yuxusunu tapanda,

Ayrılıq səhər imiş.

Oxuduğun kitabda

tapdığın bir incə söz,

bir ovuc qəhər imiş.

Ayrılıq zəhlətökən,

Ölümdən betər imiş...

Heç bilmirəm harda idi

ayrılığın qapısı.

Guya bilsəm nə olsun?

Indən belə nə mən dönən deyiləm,

Nə də ki sən o qapını açası...

En la puerta de separación

Ni siquiera sé dónde terminó

se acabó nuestro amor.

Cuándo, cómo se tejió,

nuestra corona de despedida.

Tal vez desde tiempos inmemoriales

se suponía que no nos íbamos a encontrar...

¿Es realmente un amor?

¿o sucumbimos al deseo?..

Tal vez éramos niños

en las manos del amor

nos separó...

Tal vez... tal vez me equivoque

nos criamos

como el uno al otro...

¿Cuál fue la ruptura?

¿Cuál es la diferencia?

La separación es un río amargo,

La separación es veneno.

Cada día es una noche sin dormir

cuando sueñas

La ruptura fue por la mañana.

En el libro que estás leyendo

una palabra dulce que encuentras

un puñado de ira.

La separación es molesta,

Es peor que la muerte...

ni siquiera sé dónde estaba

la puerta de la separación.

¿Qué pasa si puedo?

De ahora en adelante, no soy un renegado,

Tampoco debes abrir esa puerta...

Traducción: Revista Innombrable

*Nigar Arif nació Azerbaiyán. Estudió en la Universidad Pedagógica Estatal de Azerbaiyán en la facultad de inglés en 2010-2014 y se graduó de la “Escuela de Escritores Jóvenes III” en la “Unión de Escritores de Azerbaiyán” en 2016-2017. Nigar Arif es miembro de la “Unión de Escritores de Azerbaiyán”, “Unión Mundial de Jóvenes Escritores Turcos” y el “Foro Internacional para la Creatividad y la Humanidad” en Marruecos. Sus poemas han sido parcialmente traducidos al inglés, turco, ruso, persa, chino, portugués, montenegrino, español y han sido publicados en diferentes países. Participó del "IV LIFT- Festival Literario Euroasiático de Festivales" que se llevó a cabo en Bakú en 2019 y "30 Festival Internacional De Poesía De Medellín" en 2020 que se llevó a cabo en Colombia, "Panaroma International Literary Festival 2020" en India en una plataforma en línea. Participó en el proyecto "Word trip Europe", "100 poetas alrededor del mundo por amor" y "Cuarta reunión virtual mundial de poetas 2020"